9 mei 1950: Het Schuman-plan
Robert Schuman was samen met Jean Monnet de hoofdpersoon van het Europese eenwordingsproces, een politiek project dat weergaloos in de geschiedenis was. In het voorjaar van 1950 bracht Robert Schuman, de Franse minister van Buitenlandse Zaken van de 4e republiek, een politiek van toenadering met Duitsland op gang. Samen met Jean Monnet, een van de meest invloedrijke Europeanen van de westelijke wereld, riep hij het Schuman-plan in het leven, hetwelk het schema van de klassieke diplomatie volledig zou veranderen.
Het project berust op de vaststelling dat het continent regelmatig wel een bloedbad leek en door een ononderbroken reeks oorlogen werd geteisterd, die wat de laatste betreft (de oorlogen 1870, 1914-1918, 1939-1945), als uitgangspunt de Duits-Franse rivaliteit en de verscherping van het nationaliteitsbesef had.
Robert Schuman trekt daaruit de conclusie dat er, om oorlog te voorkomen, een dynamiek op gang zou moeten worden gebracht die op omgekeerde principes zou berusten, d.w.z. op een nauwe Duits-Franse samenwerking in het supranationale kader van een gemeenschappelijke instantie.
De door Robert Schuman en Jean Monnet aanbevolen methode is die van het Europese eenwordingsproces van de kleine stappen, beperkt tot het economische terrein, om precies te zijn tot een enkele sector, kolen en staal, de hoofdsector van de toentertijd dominerende staalindustrie.
Robert Schumans voorstel die de Europese landen aanbood de kolen- en staalproductie onder een gemeenschappelijke hoge instantie – de Europese gemeenschap voor Kolen en Staal- te plaatsen, werd in een toespraak van 9 mei 1950 openbaar gemaakt en door zes staten aanvaard: Frankrijk, Duitsland, België, Nederland, Luxemburg en Italië.
omhoog