1712-1786: Fryderyk II Wielki

Fryderyk II Wielki

Fryderyk II, syn Fryderyka Wilhelma I (nazywanego „królem żołnierzy”) i Zofii Doroty z Hanoweru, był królem Prus w latach 1740-1786. Surowe wychowanie, ze szczególnym naciskiem na dyscyplinę wojskową, było powodem późniejszych konfliktów między ojcem a synem. Fryderyk II interesował się bardziej sztuką i muzyką niż rzemiosłem wojskowym. Zafascynowany ideałami oświecenia utrzymywał wieloletnią przyjaźń z Wolterem. W rządzeniu państwem wprowadził absolutyzm oświecony, zgodnie z którym władca oświecony był suwerenem władzy państwowej, ale jednocześnie działał w interesie państwa, dbając o dobro obywateli (władca uważał siebie za pierwszego sługę państwa). Realizując ideologię absolutyzmu oświeconego Fryderyk II wprowadził postępowe reformy, np. w sądownictwie zniósł tortury, popierał rozwój szkolnictwa, usprawnił administrację centralną, wspierał rozwój wytwórczości, kolonizował tereny niezagospodarowane rozwijając rolnictwo, był wielkim orędownikiem tolerancji religijnej. Dzięki trzem zwycięskim wojnom śląskim przeciwko Austrii w latach 1741- 1763 powiększył terytorium Królestwa Prus o obszar Śląska. Osłabiając pozycję polityczną Austrii, zdobył dla swojego kraju status europejskiego mocarstwa. Obok Anglii, Francji, Austrii i Rosji, Prusy współdecydowały o najważniejszych sprawach polityki międzynarodowej.

Fryderyk II, będąc uosobieniem pruskich zalet takich jak dyscyplina i pilność, przyczynił się do powstania niemieckiej tożsamości i zdobycia uznania dla Niemców zagranicą.

Schüler/innen des Gymnasiums Papenburg