1638: Absolutyzm za panowania Ludwika XIV

Ludwik XIV w stroju koronacyjnym

Ludwik XIV urodził się 5 września 1638 roku w Saint Germain-en-Laye. Królem Francji został w wieku czterech i pół roku, po śmierci swego ojca Ludwika XIII. Na dzieciństwo Ludwika duży wpływ wywarła Fronda, największy we Francji bunt arystokracji przeciwko władzy królewskiej. Atmosfera zagrożenia z tego okresu obudziła w nim kult władzy absolutnej. Ludwik został koronowany w Reims 7 czerwca 1654 roku. Samodzielne rządy objął po śmierci kardynała Mazarina w 1661 roku. Postrzegał siebie jako władcę absolutnego. Stworzył strukturalne podstawy państwa rządzonego centralnie. Rozwiązał ministerstwa wprowadzone za rządów kardynała Richelieu. System rządzenia państwem oparł na sprawnym aparacie biurokratyczno-politycznym, złożonym ze zdolnych urzędników. Należeli do nich m. in. Jean Colbert minister finansów, Michel Le Tellier i jego syn Louvois pracujący w ministerstwie spraw wojennych. Po śmierci żony, Marii Teresy, w roku 1683 ożenił się potajemnie z markizą de Maintenon, która wywierała ogromny wpływ na jego decyzje polityczne. W roku 1685 odwołując edykt nantejski doprowadził do prześladowań innowierców. W 1673 roku likwidując prawo weta, zmusił sądy stanowe nazywane parlamentami do bezdyskusyjnego przyjmowania rozporządzeń królewskich. Zgodnie z wprowadzoną przez Richelieu zasadą trzymania „wielkich” z dala od rządów, Ludwik XIV zgromadził najważniejszych przedstawicieli arystokracji w Wersalu, podparyskiej rezydencji królów francuskich. Cała Europa znajdowała się pod wpływem potęgi Króla-Słońce. Francja stała się wzorem dla innych europejskich krajów (gospodarka, armia, architektura, moda, etykieta dworska, język francuski). Ludwik XIV zmarł w Wersalu 1 września 1715 roku. Następcą został 5-letni prawnuk – Ludwik XV.

élèves du Lycée Notre Dame de la Compassion à Pontoise