1949: Dekolonizacja Indonezji

Holandia uznaje niepodległość Indonezji (w środku królowa Juliana)

Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej w Indiach Holenderskich narodził się ruch nacjonalistyczny. Niektórzy jego przywódcy, jak Sukarno, Hatta i Sjahrir, dążyli do pełnej niezależności, inni ograniczali się do żądania autonomii. Holenderskie władze stłumiły ruch nacjonalistów, zakazując działania ich partiom i prześladując przywódców. Podczas okupacji japońskiej nacjonaliści mieli nadzieję, że osiągną swój cel, współpracując z Japończykami. Nadzieje te okazały się płonne. Dwa dni po kapitulacji Japonii, 7 sierpnia 1945 roku, Sukarno odczytał na ulicy w Batawii (dzisiejsza Dżakarta) proklamację, w której ogłosił niepodległość Indonezji. Rząd holenderski próbował przywrócić swoje panowanie w koloniach, prowadząc pertraktacje, a nawet używając siły. Dwa razy usiłowano podporządkować sobie nacjonalistów, organizując tak zwane akcje policyjne. Wskutek ogromnego nacisku międzynarodowego i obawy przed utratą pomocy gospodarczej w ramach tzw. Planu Marshalla Holendrzy zrezygnowali ze swoich dążeń.

2 grudnia 1949 roku królowa Juliana podpisała akt suwerenności – Indonezja stała się państwem niezależnym. Zachodnia część Nowej Gwinei należała jeszcze przez pewien czas do Holandii, ale w roku 1962 została przyłączona do Republiki Indonezji.

RSG Ter Apel: Angelique Kaspers & Gijs Norden